Ik stap voorzichtig de buizenwereld binnen, en zwerf er rond, met mijn neus naar beneden. Dit is een vindplaats. Of een broedplaats. Want wat loopt er door die open leidingen en doet die lampjes ontbranden? Barst straks gewoon alles open? Of vervalt het tot as? Gaat iemand dan gewoon nieuwe buizen trekken?

Het is een weldaad hoe WeiWei mij steeds volop in de tastbare werkelijkheid brengt waarin we als mensen met onze eigen onvervreemdbare hartenklop leven, tegenover en in interactie met van alles wat er is. En altijd midden erin. 

SHADI, NKOSEG, JULIA, REBONE, LETHABO, MAPHAKELA. Sindsdien heb ik de foto’s meerdere keren op mijn telefoon laten zien aan anderen. “Zie je dat? Is dat niet een geweldig beeld van identiteit?” “Jaaa”, riepen ze stuk voor stuk. “Dat is het zeker!”

NAT KARTON. Wat gebeurt er als je strokarton in water laat staan? Op dag 12 begint het water gelig’/grauwig te worden, op dag 15 begint zich schimmel te vormen aan de rand van het water, op dag 20 is het water troebel en grijzig geworden, op dag 30 is het strokarton slijmerig maar nog heel.

GRAVEND NAAR DE TOEKOMST Wat ik zie voedt mijn zintuigen en stelt me op de eerste blik ook voor raadsels. Elk kunstwerk is een omzetting van verhalen, gedachten – en tegelijkertijd gewoon een visueel aantrekkelijk en verrassend ding op zich, wat zich niet op het eerste gezicht direct helemaal bloot geeft. Elke zaal ook.

DOOR DE OGEN VAN EEN VRIEND / GESTALTEN Daar gaat het om, om die trouw en die toewijding om dat wat in hem bijna als autonome beelden verschijnt, nauwgezet door te laten komen. Die beelden zijn niet van hem, die zijn van zichzelf. Zoiets, denk ik.

AETHER. Ik zag alleen maar schoonheid. Pas later las ik dat alles was samengesteld uit beschadigde, gekwetste, vervuilde natuur.

VAN ZONSONDERGANG TOT ZONSONDERGANG. Laag over laag over laag, waarbij heftige gebeurtenissen ook gewoon feitelijkheden worden, en bijna niets te zwaar lijkt om ook lichtvoetig te behandelen.Het donker en het licht, en altijd net even anders dan je verwachten zou. 

DOORKIJKEN De dikte van het karton, het ruwe, en het dunne gladde van het papier. het rollen van de verf en het wegpoetsen. De naald die door de band gaat. De tape met zijn plakrandjes en hoe weerbarstig die zich plakken liet.

TIME CHANGES EVERYTHING Hier zijn schuld en angst even opzij gezet. Kjartansson heeft ze in witte potjes gestopt, als voor peper en zout, die normaal gesproken alles kruiden wat we eten. Ze zijn zorgvuldig in een eindeloze rij gezet, in een reeks kleine kamertjes die zich aan de rand van de grote expositieruimte bevinden. We…