Ik ben Hilde Dorrestein.
Sinds een paar jaar werk ik in een museum voor non-figuratieve kunst vanaf de jaren 60, museum EICAS in Deventer, waar ik met veel plezier rondleidingen geef. Ik doe dat inmiddels ook in Dat Bolwerck in Zutphen – huis voor hedendaagse kunst, eigentijdse muziek en filosofie.
Daarbij is mijn sleutelwoord interactie: met het kunstwerk, de zaal, het moment, de mensen, mezelf, al naar gelang. Onbevangen kijken, ook andere zintuigen gebruiken, registreren wat er boven komt. En dat bij anderen uitnodigen.
Kunst kijken doe ik al heel lang. Als liefhebber. Het werd een passie toen ik, inmiddels zo’n 40 jaar geleden, in de trein naar Amsterdam stapte omdat ik ineens wilde weten wat Rembrandt van zijn tijdgenoten onderscheidde, en vooral of ik dat gewoon door goed te kijken zou kunnen zien. Kort daarop zag ik Turner in de Tate Gallery. Daar gebeurde iets – en wat dan? Later was het een muur vol witte doeken in Museum de Pont in Tilburg die me als een magneet alsmaar weer naar zich toetrok.
Er ging iets spreken in die kunstwerken. Er gebeurden dingen in mij terwijl ik keek. Het waren ontmoetingen. En het maakte niet uit wat voor soort kunst het was.
Ik noem mij tegenwoordig “kunstkijker.”
Ik kijk naar heel veel verschillende soorten kunst. Vooral hedendaagse. Mijn eigen smaak is niet echt leidraad. Ik hou ervan om mijn grenzen te verleggen.
Tijd speelt een belangrijke rol: ik zie iets, vind iets, en dan wordt het soms ineens iets heel anders. Die verschuivingen vind ik boeiend en vanzelfsprekend. Daarin neem ik anderen graag mee.Waar het mij om gaat is dat het kijken levend blijft.
Dit blog schrijf ik op persoonlijke titel.
De laatste tijd heb ik tot mijn spijt weinig op dit blog gepost. Dat komt door fysieke omstandigheden die mij helaas beperken. Mijn werk in de musea is wel steeds doorgegaan. Daar heb ik voorrang aan gegeven.